«Με την απεργία τους οι δημοσιογράφοι παίζουν το παιχνίδι της κυβέρνησης», γράφεται και διαδίδεται όλο και περισσότερο από το «φιλελευθεράτο», όπως εύστοχα κατονόμασε μια συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων, κυρίως από τους «Μένουμε Ευρώπη πάση θυσία», ο δημοσιογράφος Δημήτρης Μανιάτης. Δηλώνω εξαρχής λοιπόν πως είμαι μαζί τους. Απολύτως. Αλλά έχω να θέσω και μερικές απλές ερωτήσεις:

Αφού οι δημοσιογράφοι, με την απεργία τους «παίζουν το παιχνίδι της κυβέρνησης», να φανταστώ πως και οι αγρότες με την απεργία τους, έκαναν ακριβώς το ίδιο και αυτοί και «έπαιξαν το παιχνίδι της κυβέρνησης»; Οι δάσκαλοι και καθηγητές με την απεργία τους, (θα κάνουν) το ίδιο; Οι δικηγόροι, που εδώ και σχεδόν τέσσερις μήνες απεργούν- για να τα πούμε καλύτερα, είναι οι μεγαλοδικηγόροι που «σέρνουν το χορό» διότι οι απλοί δικηγόροι, δεν έχουν και μεγάλα παράπονα από το νομοσχέδιο- είναι κι αυτοί «στην υπηρεσία της κυβέρνησης»; Οι ιατροί και νοσηλευτές, προσμετρούνται ως «κυβερνητικά πιόνια»; Οι συνταξιούχοι; Κι αυτοί «στη γραμμή»;

Με απλά λόγια όσοι απεργούν, απέργησαν ή θα απεργήσουν στο μέλλον, «παίζουν το παιχνίδι της κυβέρνησης»; Κι αν αυτό συμβαίνει, της εκάστοτε κυβέρνησης «το παιχνίδι» ή μόνο όταν τυγχάνει η κυβέρνηση να μην ένα από τα δυο κόμματα που είχαν την εξουσία, μαζί ή εναλλάξ, για 41 χρόνια; Λίγο αστείο, δεν ακούγεται;

Στην εποχή του ίντερνετ και των social media, πρέπει να είσαι, ας το πούμε κάπως ήπια, σχεδόν αναλφάβητος, για να περιμένεις να μάθεις τα νέα από τα δελτία (γνώμης) του Mega και του Σκάϊ. Και εκτός αυτού, πρέπει να νιώθεις και φοβερή μοναξιά διότι όλοι οι άλλοι γύρω σου, αυτά που εσύ βλέπεις στην οθόνη ως νέα το βράδυ, τα έχουν μάθει δευτερόλεπτα αφότου έχουν συμβεί από το πρωί. Οι δημοσιογράφοι σήμερα, έχουν την ίδια δύναμη για να κρύψουν αυτό που συμβαίνει, με τη δύναμη που έχει ένας σκύλος που γαβγίζει, να τρομάξει το φεγγάρι.

Οι δημοσιογράφοι, όμως, όπως ΟΛΟΙ οι άλλοι επαγγελματίες, έχουν εργασιακά δικαιώματα που όταν θίγονται τα διεκδικούν. Με απεργία, αν χρειαστεί. Το άρθρο 23 του Συντάγµατος της Ελλάδας, που στην δεύτερη παράγραφό του κατοχυρώνει το δικαίωµα της απεργίας έχει ως εξής: «Το Κράτος λαµβάνει τα προσήκοντα µέτρα για την διασφάλιση της συνδικαλιστικής ελευθερίας και την ανεµπόδιστη άσκηση των συναφών µε αυτή δικαιωµάτων εναντίον κάθε προσβολής τους, µέσα στα όρια του νόµου.»

Σκέψου επίσης πως οι δημοσιογράφοι, ούτε δρόμους μπλοκάρουν, ούτε προϊόντα αφήνουν να σαπίζουν, ούτε ασθενείς να πεθαίνουν υποχρεώνουν, ούτε σχολικό έτος καταστρέφουν, ούτε τους ναζί αφήνουν να κυκλοφορούν ελεύθερους, με το να μην παρουσιάζονται στη δίκη τους και γενικά, δεν εμποδίζουν απολύτως κανέναν άνθρωπο να κάνει σωστά τη δουλειά του. Κ-α-ν-έ-ν-α-ν!

Σε όσους θεωρούν, τέλος, ότι η απεργία των δημοσιογράφων «εξυπηρετεί την κυβέρνηση», θέλω απλώς να θυμίσω τα λόγια του Γερμανού λουθηρανό πάστορα, Μάρτιν Νίμελερ (μία από τις πολλές παραλλαγές που γνωρίζουμε):

«Όταν οι Ναζί πήραν τους κομμουνιστές, σιώπησα, δεν ήμουν δα κομμουνιστής.

Όταν έκλεισαν μέσα τους σοσιαλδημοκράτες, σιώπησα, δεν ήμουν δα σοσιαλδημοκράτης.

Όταν πήραν τους συνδικαλιστές, σιώπησα, δεν ήμουν δα συνδικαλιστής.

Όταν πήραν εμένα, δεν υπήρχε κανείς πλέον, που να μπορούσε να διαμαρτυρηθεί.»
altsantiri.gr