Ο Ευήμερος ο Μεσσήνιος ήταν αρχαίος Έλληνας Φιλόσοφος της Κυρηναϊκής Σχολής, φίλος του βασιλιά Κάσσανδρου (311-298 π.Χ.).
Με παραγγελία του Κάσσανδρου, ο Ευήμερος ταξίδεψε στη νήσο Παγχαία του Περσικού Κόλπου. Στο έργο του «Ιερή Αναγραφή» περιγράφει τη ζωή των κατοίκων του νησιού αυτού, ισχυριζόμενος ότι ήταν Κρητικοί που μεταφέρθηκαν εκεί με εντολή του ίδιου του Δία, και ζούσαν στην Παγχαία με καθεστώς κοινοκτημοσύνης. Την «αναγραφή» αυτή ο Ευήμερος αφήνει να εννοηθεί ότι τη διάβασε σε βωμό της Πανάρας, της πρωτεύουσας της Παγχαίας, και έγραφε ότι ο Ουρανός, ο Κρόνος και ο Ζεύς υπήρξαν βασιλιάδες της Παγχαίας και θεοποιήθηκαν μετά τον θάνατό τους.

Ξεκινώντας από αυτό, ο Ευήμερος διαμόρφωσε τη θεωρία που έγινε γνωστή ως Ευημερισμός, δηλαδή τη θεωρία ότι οι θεοί ήταν κάποτε άνθρωποι και στη συνέχεια θεοποιήθηκαν. Η θεωρία αυτή (η αίρεση θα μπορούσε να ειπωθεί, αφού αναφέρεται σε θεολογικά θέματα) μεταφράσθηκε από τον Έννιο στα λατινικά, συνάντησε όμως μεγάλη αντίσταση από φανατικούς αντιπάλους της, που έκαψαν σχετικά βιβλία. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης διέσωσε μερικά αποσπάσματα του έργου του Ευήμερου.